Prekovremeni rad tokom smenskog radnog vremena može se formalizovati u obliku prekovremenog rada ili neredovnog radnog vremena. Naplata za takvu obradu ovisi o njenoj vrsti, utvrđenoj sporazumom između zaposlenika i poslodavca.
Rusko zakonodavstvo o radu predviđa dvije vrste obrade, koje se razlikuju ne samo u dizajnu, već i u plati i ostalim garancijama koje se pružaju zaposleniku. Dakle, u slučaju povremenog uključivanja u rad izvan smjene, prekovremeni rad treba formalizirati. Ako poslodavac ima sistematsku potrebu za obradom određenog zaposlenika, tada se sastavlja neredovni radni dan, čiji je uslov utvrđen u tekstu ugovora o radu ili u dodatnom sporazumu. Problem je odsustvo koncepta sistematskog uključivanja u dodatni rad u Zakonu o radu Ruske Federacije, koji omogućava poslodavcima u gotovo svim slučajevima da formalizuju prekovremeni rad uspostavljanjem neredovnog radnog vremena, što je korisnije za organizacije s ekonomske strane pogled.
Kako se plaća prekovremeni rad?
Za zaposlenika je najkorisnija opcija periodični prekovremeni rad tretirati kao prekovremeni rad. U ovom slučaju, organizacija izdaje nalog za privlačenje zaposlenika na navedeni posao, koji se mora platiti u jednom i po iznosu za prva dva sata (nakon svake smjene) i dvostruko za naredna sata. Po želji zaposlenik možda neće dobiti navedenu novčanu naknadu za prekovremeni rad, već će je zamijeniti dodatnim odmorom. U ovom slučaju, trajanje navedenog dodatnog odmora ne smije biti kraće od vremena obrade. Gore navedene plaće su minimalne, interni dokument organizacije, iznos plaćanja za prekovremeni rad može se povećati.
Kako se obrada plaća neredovnim radnim vremenom?
Neredovno radno vrijeme obično je ugrađeno u ugovor o radu organizacije sa zaposlenikom, budući da je prekovremeni rad pod ovim režimom sistematičan, zbog prirode određenog posla. Zbog toga radno zakonodavstvo ne predviđa povećane garancije za zaposlene koji radne aktivnosti obavljaju na ovaj način. Doplata se ne obračunava zaposlenima sa neredovnim radnim vremenom, ali oni imaju pravo na dodatni godišnji odmor, čije je minimalno trajanje tri kalendarska dana. Navedeno odsustvo mora platiti i poslodavac, što je određena naknada za takav raspored rada.
